กะเหรี่ยง ผี!

เนื้อเรื่อง

ณ หมู่บ้านกะเหรี่ยงคริสต์อันไกลโพ้น

          เดือนคล้อยลงต่ำ  มื้อดา ยามนั้นยังรุ่นกำดัดแรกแตกมังสะสาว ทั่วสรรพางค์ฉวีนางนวลลออระเรื่อ โขนงโค้งเรียว สองเนตรงามด้วยเปนประกายระยิบ อีกเกศนั้นเล่าก็มันงามแลดำสุดดำ ร่างระหงมิผอมมิพีอะเคื้อยิ่งแล้ว…

ค่ำนี้นางมุ่งปักภูษาโดยใช้เข็มด้ายเบี้ยหอยแลลูกเดือยหมายใจจักให้เป็นลาย “ พะโดกิ “ ( ลายงูเหลือม ) อยู่บนกระท่อมแห่งนางอันเปนเรือนยกใต้ถุนสูงทอดกระไดลงดิน กระใดนี้ ยามมิใช้สอย อาจยกขึ้นเก็บได้ ( นึกซะว่าพวกนี้เป็นภาษากะเหรี่ยง ) แท้ๆแล้วงานปักผ้าเปนกิจเปนรีตที่มื้อดามิใคร่พึงใจนัก ด้วยดรุณผู้ใดยะ ( ทำ ) การฉะนี้ เปนนัยคร่าวๆ ว่าบุตรีนั้นมีจริตแลหมายท่าหมายคอยผู้ใดอยู่จวบน้ำค้างลงแล้วจึ่งมิได้ฤกษ์เข้าหลับเข้านอน หากภูษาเครื่องนุ่งแห่งมื้อดาที่มารดาเคยเย็บฮื่อ ( ให้ ) นั้นบัดนี้ออกเก่าคร่ำสิ้นเสี้ยง ( หมด ) ทุกผืนชิ้น แลนางล้วนมีกิจมิว่างเว้นในช่วงวัน จึ่งนางต้องจำหฤทัยลงหัตถ์เย็บด้วยตัวเก่า ( ตัวเอง ) เมื่อตะวันลาแล้ว…

จักนุ่งผ้า…ห้ามซื้อ

ปักเองเท่านั้น คนอย่างกู

ชาติหน้าคงเสร็จมั้ง

แม้นอยู่ดายแต่ผู้เดียว นางมักติดจักเผลอรจนาไฮกุโดยงดโดยเว้นเสียมิได้ ชั่วแต่มิได้ออกโอษฐ์อื่อผู้ใดได้สดับฤๅล่วงรู้ อาจเปนเหตุให้สงสัยในจริตแห่งนางที่สนทนาด้วยตัวเก่า ( ตัวเอง )

นางชะงักจากกิจน้อยหนึ่ง  แลเขม้นมองไปในเวหน…ราตรีนี้เป็นคืนลาค่วย ( พระจันทร์เต็มดวง ) กระจ่างงามด้วยแสงแขอยู่เรืองๆ ภูตพเนจรลอยระรื่นเปนที่จำเริญตาแก่ผู้มีทิพย์จักษุ  แม้นใครใคร่ข่มเนตรนิทรา เกรงว่าจักมิง่ายด้วยแสงเบื้องคคนานต์กระโน้นเอื้อให้แลประจักษ์พิภพรางๆ ดุจจำลองภาพเนินไศลทิวไม้แลคณาเรือนในยามวัน ในทำนองนิลเศวต ( ขาวดำ ) 
หากยามนี้มื้อดาหาอภิรมย์  ฤๅทุกข์ร้อน  ฤๅใส่หฤทัยในการว่าจะหลับฤๅตื่น  ฤๅระแวดระวังภูตฤๅพรายฤๅอันใดนั้นหาไม่ …คงมุ่งตะบอยปักภูษาไปด้วยจิตมั่น…

ลึกในกมลนั้นเล่า นางเฝ้าคำนึงไปถึงกิจอันหมายในกาลอนาคต  ซึ่งนางดำริจักละหมู่บ้านจรสู่นาครใหญ่
ลางทีนางจักเข้าแสวงการอันเปนประโยชน์ แลเข้าคู่บังควรแก่สติสมองแห่งนางได้กระ
มัง มื้อดาสู้ร่ำเรียนมาหนานักด้วยครูฝาหรั่งเสียจนสิ้นตำรา กล่าวได้ว่านางเปนสตรีที่เฉียบแหลมล่วงรู้ในวิทยาคณานับ หาเหมาะหาควรที่จักมาอยู่เปล่าดายเก็บเห็ดหาหอยในดงในดอนเฉกทุกทิวาราตรีนี้ไม่

เสียงฝีเท้าย่างสวบๆ ใกล้เข้ามาทีละน้อยละน้อยจากเบื้องหรดีทิศ อันหลังคาคุ้มเรือนคลุมบดบัง เปนเหตุให้นางมิอาจแลเห็นว่าผู้ใดที่เปนผู้ก้าว  แลบัดนั้นเอง  จู่ๆ เรือนทั้งเรือนก็โคลงสะท้านปานประหนึ่งว่าแผ่นปฤถวีสะเทือนไหว  มาตรว่าเบื้องนอกยังคงนิ่งสนิทเปนปรกติ!

          “ stop  บัดเดี๋ยวนี้! “

นางแผดกล่าวโดยสุรเสียงทรงพลานุภาพ  แลในบัดนั้นเรือนก็หยุดโคลง 

หากมันผู้นั้นบ่ได้หยุดย่าง  แลมิได้แจ้งนาม  เมื่อนั้นมื้อดาเจ้าใช้หัตถ์ซ้ายดีดเบี้ยหอยปักผ้าออกหนึ่งเมล็ดต่างศาสตรา  วาดกรซ้ายสู่เบื้องปฤษฎางค์อีกทั้งสะบัดหงายข้อหัตถ์ขวาใช้ดรรชนีไฉไลกำหนดบังคับพุ่งเข็มซึ่งร้อยด้ายสายเดียวตีวงโค้งอ้อมเรือนออกไปด้วยฤทธิ์มนตร์ สู่ตำแหน่งที่กะหมายรู้เอาโดยญาณ ( ด้วยสภาวการณ์มิเอื้อให้ประจักษ์ด้วยสองเนตร )  หากมันผู้บุกรุกป้องปัดเมล็ดเดือยแลเข็ม แลด้ายเสียด้วยเชิงดาบแลแรงกรได้ปัจจุบันทันท่วงที  ด้วยแจ้งฝีมือแลสไตล์การออกอาวุธทันกันอยู่
         “ ย้าง ( หยุด ) เสียเถิด  เปนข้าเอง  “ 

เปนเสียงแห่งอ้าย ต่านเจ้ง กิ๊กแต่ครั้งบรรพกาลแห่งมื้อดาที่เลี้ยงมิใคร่เชื่อง เอ่ยเอื้อนปรามนางด้วยสำเนียงเชิงสัพยอก  แลเปนการแจ้งแก่ผีเรือนในทีว่าที่มาแห่งเสียงย่างดำเนินปลอมแปลกนั้นเปนเขาเองมิใช่อื่นไกล

          “ ผีเรือนท่านโคลงเรือน ไล่อาคันตุกะที่ข้าบ่พึงใจต้อนรับ นับว่าชอบแล้ว! สูนั่นแล stop!  มาตรว่าสู…มึงปันใจกายให้นางลิงค่างบ่างชะนีอื่นใดแล้ว  why จึ่งกรายตีนมาเถิงนี่ให้ข้าเกิดโทโส  หากบังอาจก้าวล่วงเขตเรือนข้า even อีก One more step อย่าได้ออกอ้างว่าอีมื้อดานี้ heart เหี้ยม “

นางติดเอ่ยวจีกะเหรี่ยงคำ  อังกฤษคำ  ต่อพักตร์ผู้อื่นด้วยวิสัยกะเหรี่ยงคริสต์แรกรุ่นมีการศึกษาในกาลกระนั้น

… จักกล่าวไป  นางเคารพผีเจ้าแถนหลวงพู้นของพวกฝาหรั่ง จำเพาะต่อเบื้องพักตราครูแหม่มผู้ประสิทธิ์ประศาสตร์วิธีคิดแลวิชชา  หากบ่ได้เคยนึกลำเลิกละเลยต่อผีบน  ผีน้ำ  ผีลุ่ม  ผี local  ที่ดูแลนางมาแต่ปู่ย่าตาทวด  นางสู้ถนอม “ มิซัวเกะ “ ( พรหมจรรย์ ) แห่งนางมาแต่น้อยคุ้มใหญ่  คัดเฟ้นสนทนากับผู้บ่าวจนเจนเนตรเจนหฤทัยว่ามันผู้นั้นนึกนิยมไปในวิถีผัวเดียวเมียเดียวโดยเคร่งดุจเดียวกับนางแต่เท่านั้น จึ่งคบหาแลเอื้อเฟื้อเถิงยอมฮื่อก้าวขึ้นเรือน 

เมื่อนางปะหน้าต่านเจ้งในช่วงต้น  มันนั้นนับว่าเปนผู้มีรูปองอาจหมดจดตำรากะเหรี่ยง กำยำกาย มีครบด้วยฉอับ ( six pack )  กริยาแลวาจาน่าแลน่าพึงหฤทัยต่อดรุณีน้อยๆอ่อนอายุ

…แลนางก็โดนต่านเจ้งมันหลอก… 

แท้ๆ แล้ว  นางแจ้งแก่ใจชั่วแต่ได้สดับเสียงฝีเท้าแล้วว่าผู้มาเยือนนั้นเป็นอริรักเก่า แลบัดนี้มันก็มิยั้งมิหยุดก้าวเข้ามาเสียที  แม้นเตือนก็แล้ว 

ครานี้นางโกรธจริง นางเพ่งตบะเดชะสาดลูกเดือยแลเบี้ยหอยจาก " ต่าคา " 
( กระจาด ) ออกโดยแรงดุจ่าวิรุณ เอนวาดกายเวียนทักษิณาวัตรไปเบื้องปฤษฎางค์แลไขว้ข้อหัตถ์ทั้งสองสะบัดหงายกรายนิ้วทั้งสิบบังคับพุ่งปล่อยเข็มแลด้ายคละสีตีวงโค้งเปนจำนวนดุจกระสุนกลกำจายพุ่งออกจากเรือนทุกทิศา เกิดเปนเสียงแกนด้ายหมุนกราวสนั่นน่าสยดแสยง  ด้วยนางหมายจักปลิดชีพส่งอ้ายชายปลิ้นปล้อนให้สิ้นชาตาไปอยู่เสียกับผี  หากต่านเจ้งผู้เจนกระบวนยุทธกะเหรี่ยงกระโจนลังกาหลังสามคำรบแลหมอบต่ำเก็บกรแบสองหัตถ์คว่ำลงแนบอุระลงกับพสุธาทันท่วง เข็มแลด้ายแลเบี้ยหอยนั้นจึ่งพ้นไปมิเปนอันตราย ( ชิน เมื่อก่อนทะเลาะกันบ่อย )  มันหอบกระเส่าโอดว่า

          “ จักฆ่ากันเลยเทียวฤๅ!  ราตรีนี้อ้ายมาด้วยเรื่องร้อนแท้ๆ เทียวสู  บ่ได้หมายใจจักมางอนง้อ  ฤๅเข้าหา  ฤาเกี้ยวพาอันใด  แม้นจักเจ็บแปลบกมลกลถูกบีบลูกหมากนาวสดๆ ราดรดหฤทัยที่ได้แจ้งในบัดเดี๋ยวนี้  ว่ามื้อดาสูเจ้าอยู่ไฟปักผ้า…มิใช่ท่าคอยอ้ายต่านเจ้งผู้นี้ “

          “ so what?  จักตายอยู่แล้วมิต้องมาหยอด  แล้วมีกลใด  เร็ว  พูดมา “

          “ ต่านโจ้ง น้องบ่าวน้อยแห่งข้าถูกผีมันทำเสียแล้วสูเอย! “

ต่านเจ้งกล่าวเสียงเครือ

          “ เอ็นดู ( สงสาร ) มันเถิดสู อ้ายนี้สิ้นแล้วซึ่งหนทางจึ่งสู้บากหน้ามา  ชั่วแต่พ่อหมอมดผีบิดาสูล่วงลับไปอยู่กับแถนบนฟ้าเสียเมื่อเดือนสามปีกลาย  อันเขตวนคามชาวเรานี้จักหาผู้ใดเรืองกฤตยามนตราคร่ำหวอดเกินชะแม่มื้อดาหาได้ไม่ ”

ต่านเจ้งว่าพลางจักขุนองด้วยจักขุชล  ทว่าพลันรำลึกได้ว่ากริยาการฉะนี้หาองอาจสมชาติฉกรรจบุรุษบุตรวนาหาได้ไม่  มันจึ่งกำหัตถ์แลใช้กรปาดสองนัยนาเร็วๆ ด้วยลักษ
ณาการคล้ายปาดเหื่อ  สำรวมสติกำหนดบังคับแลเอื้อนเอ่ยแสร้งจำแลงเสียงเปนคุมแค้นแทนอาดูรย์

          “ มาตรว่าเปนด้วยคนผู้เสือสางฤๅต่อแตน พี่บ่าวนี้คงดับแค้นโดยดับชีพมันเสียในดาบเดียวฤๅกระสุนเมล็ดเดียวบ่ต้องเตว ( เดิน ) ตากหน้ามาลุเรือนสูให้ได้ค่อนดอก  แต่นี่เปนด้วยผี“ 

ต่านเจ้งยก “ ทีเดอ" ( น้ำเต้าสำหรับบรรจุน้ำ ) ขึ้นจิบวารีระงับเหนื่อย ด้วยกล่าวมากวจีเสียจนศอแห้ง  แลมันเสียเสโธไปจนชุ่มด้วยดำเนินมาอย่างไกล

มื้อดากำหนดหมายในกมลว่าเอาเถิด  นึกเสียว่าปันข้าวเย็นเดนสำรับแก่สุนัขหลงจร  นางสดับอาการของต่านโจ้งจากโอษฐ์ ต่านเจ้ง ( ชื่อน่ารักดีนะบ้านนี้ ) ด้วยจิตกุศลต่อสัตว์ผู้ยาก  โดยฮื่อ ( ให้ ) มันฮ้อง ( ร้อง ) ตะโกนเล่าจากนอกเรือนชาน มิอนุญาตฮื่อ ( ให้! ) ล้ำล่วงเขตเข้ามาเถิงเรือนด้วยเดียดฉันท์

… ต่านเจ้งมันว่า  สามทิวาราตรีมานี้ อนุชาน้อยแห่งมันมีจริตแผกนัก  บ่นท่องเพ้อพร่ำสุ้มเสียงพร่าแหบแสบสั่นกระเดียดไปข้างนางเฒ่าชรา  ธัญมัจฉาก็มิยอมบริโภคจนออกซูบ  แลนั่งยองย่อถ่ายมูตรโดยอิตถีเพศวิสัย ซึ่งจักมิเปนเหตุใหญ่แม้นว่ามันปล่อยเสียในทุ่งในถ้ำฤๅเชิงรุกขชาติ  หากมันเยี่ยวเสียกลางเรือนน่าอุจาดวิกลนัก  ชะรอยมันนั้นเล่าได้ไปล่วงเกินผีโป่งผีป่าเจ้าตนใดเข้าด้วยมิเดียงสา จนตนเกิดคุมแค้นเถิงแก่ตามมาสิงสู่เอาเถิงเรือนจึงเกิดความฉะนี้…

มื้อดางามตรึกตรอง  กระนั้นนางกลับดำริแผกจากต่านเจ้งผู้วันๆ มุ่งสูบฝิ่นฟันดาบแลฟันหญิง นางหาได้ปักใจเชื่อไปแต่วิถีไสยเพียงถ่ายเดียว มาตรว่าจักเปนศาสตร์ที่นางเชี่ยวชำนาญ  หากพิภพยามนี้มีปวงวิทยานานาการให้ครวญคำนึง 

มื้อดาละวางภูษาที่คั่งค้าง ลอบยินดีที่มีกิจให้หากจากมัน นางทรงกายขึ้นฉวยล่วม  อีกฉวยเสื้อคลุมสำหรับออกนอกเรือนเมื่อวิกาลยามมากระหวัดพันกาย  ลดกายลงจากเรือน  ยุรยาตรย่างแต่ช้าๆ ห่างๆ มุ่งสู่เรือนแห่งต่านเจ้งหมายจักแก้ไขอาการ แลฮ้องแลเรียกขวัญคืนสู่ต่านโจ้งละอ่อนน้อย…

          เพลานี้นางยืนจำเพาะหน้าต่านโจ้งในเรือนซอมซ่อแห่งมัน ต่านโจ้งน้อยอยูเด่นเปนประธานกลางเรือนในท่ามณฑกกริยา ( หกกบ ) น่าเกรงขาม  สองเนตรน้อยๆ ขึ้งแข็งจ้องเขียวมายังมื้อดา แลพลันหลบสายนัยนาไปคล้ายด้วยขวยละอายต่ออาการวิปริตแห่งตน

ต่านโจ้งน้อยทรุดลงนั่งเหยียดชงค์ในปัจจุบันทันที ด้วยความขบเมื่อยฤๅประสงค์อันใดก็มิแจ้ง มื้อดางามยืนเว้นหากจากมันโดยระยะคะเนได้ 2วา แลนางใช้สองนิ้วหัตถ์คีบหนีบนาสาแห่งนางเองไว้มิยอมคลาย ( เหม็นฉี่ )

          “ อ้าย ( ไอ้ ) โง่  “

มื้อดาเปรยนุ่มๆ ด้วยปราณีต่อต่านเจ้ง

           “ ต่านโจ้งมิได้โดนผีมันทำดอก ลักษณาการเยี่ยงนั้นหนา จัดได้ว่าอยู่ในกลุ่มของ Dissociative disorders จำพวกหนึ่งที่ฮ้องว่า Tranceandpossession disorders “

มื้อดาอัตถาธิบายเรียบๆ อย่างอ่อนหทัย

นางให้คร้านระอาต่อวิถีชีวิตอัน ( un ) ศิวิไลซ์เยี่ยงนี้จนเกินจักกล่าวอ้างเป็นภาษาใดทั้งสิ้น…

          อันมื้อดายามนี้กล่าวได้ว่านางเลยรุ่นสาวมามิช้ามินาน  นางกำลังสู้สาละวนปลดภูษาซึ่งนางนำขึ้นผึ่งแสงรวิเสียแต่แจ้งรุ่ง จนบ่มิเหลือละอองความชื้นแล้ว ณ ยามนี้  

เพลานี้มื้อดาเข้ารับเบี้ยอยู่งานซักภูษา  หุงข้าวต้มแกงแลปัดแลกวาดถูดูแลเรือนแก่นางแพงแลอ้ายพัดผู้อนุชามาลุขวบปีที่สองแล้ว 

ทั้งสองซึ่งยังอยู่ในวัยศึกษาหากเปนเจ้าเรือน ด้วยบิดาแลมารดรแห่งทั้งคู่จำจรไปแสวงทรัพย์ยังนาครไกล  จึ่งทิ้งเรือนให้บุตรธิดาอยู่ลำพังด้วยมื้อดา  ผู้เคยใช้สอยแลเห็นน้ำใจกันมาแต่กาลก่อน จึ่งไว้หฤทัยฮื่อนางนั้นเปนหูเปนตาต่างตัว  แลสองภริยาสามีนั้นจักกลับมายลพักตราบุตรธิดามาสหนึ่งราวสองคำรบ

บนราวลวดโลหะลดหลั่นนั้นมีประดาพัสตราภรณ์อันนางสู้ชำระคราบเหื่อไคลรอยเปรอะแลธุลีเสียจนสะอาดเสี้ยง ( หมด ) ฝุ่น ฟุ้งสุคนธ์กำจรกำจาย  หมายรวมถึงชุดกระโปรงฝาหรั่งมือสองของนางแพงซึ่งนางเพ่อสวมออกแขกร่ำสุราบานด้วยสหายแลคู่ชิ้น ( แฟน ) เมื่อรัตติกาลก่อน…

          พัดเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ในมือมีถุงกางเกงยีนส์ตัวที่เพิ่งซื้อมา  เดินไปเดินมาในบ้านเหมือนหาอะไรซักอย่าง  ออกไปดูถึงลานที่เอาไว้สำหรับตากผ้าตรงหลังบ้าน เลยเจอมื้อดาที่กำลังเก็บผ้าอยู่…

          “ อ้าว  พี่ดา  อยู่นี่เอง  “

อันนามกะเหรี่ยงแต๊ๆ ( แท้ๆ )  แห่งมื้อดานั้นออกจักเปนที่ลำบากเข็ญใจเกินแก่สองพี่หญิงน้องบ่าวจักใช้กล่าวฮ้องได้โดยสะดวกโอษฐ์  จึ่งลดรูปเหลือแต่เพียง ” ดา “ แลเพิ่มคำ ” พี่ “ บ่งอาวุโส  อ้ายพัดแย้มทนต์แลเจาะจงยื่นส่งถุงใบหนึ่งจำเพาะแก่พักตร์นาง

          “ พี่ดา  นี่…พัดเพิ่งซื้อมาใหม่  ฝากซักด้วยพี่  “

มื้อดาทอดเนตรถุงนั้น  เปิดออกแลใช้สองนิ้วหัตถ์คีบหยิบเตี่ยวฝาหรั่งผ้าเดนิมเย็บแต่เมืองมะริกันนั้นออกทัศนาโดยเดียดฉันท์ แลพลันย่นโขนงด้วยคลางแคลงในกมล 

อันว่าเตี่ยวนั้นหนา แลมองคร่ำคร่าดุจว่ามิเคยได้ผ่านชลธารวารีร่วมศตสมัย  เหตุใดเล่าอ้ายพัดจึ่งออกอ้างว่าเป็นของใหม่ ?

          “ มือสองไงพี่  มือสอง  เน่าเนอะ  ต้มไปเลยดีกว่าพัดว่า “ 

          “ ขะ(ค่ะ) ”

มื้อดาพยักพักตร์เห็นพ้อง  ก่อนนี้นางเฝ้าหลากใจทุกครายามประจักษ์ว่านางแพงนิยมจ่ายเบี้ยมิใช่น้อยแลกกับของเก่าของเดนอันนางแพงออกอ้างว่าเปน ” วินเทจ “ เฉกนี้มาใช้สอยอยู่เนืองๆ ครานี้นางจึ่งเข้าหฤทัยได้โดยง่าย เมื่อหัน ( เห็น ) น้องบ่าวแห่งนางแพงนั้นมีจิตวิกลนิยมไปข้างปรารถนาจักใช้สอยข้าวของเดนเขาอื่นดุจเดียวกับนางแพงผู้เปนเชษฐภคินี…

แลในเพลานั้นเอง  มิรั่วรู้ว่าด้วยวาโยประหลาดฤๅแรงโน้มถ่วงวิกลจากหนใด  ชุดฝาหรั่งมือสองนั้นไซร้จึ่งสำแดงการวิปริต โดยเลื่อนร่วงจากราวโลหะ สะบัดปลิวมาปะพักตร์มื้อดาแลคลุมศีรษะนางอยู่  นางตระหนกมิคาดด้วยแน่หฤทัยว่านางพาดแลหนีบมันไว้จงมั่นดิบดีแล้ว จึงเถิงแก่เผลอสติโดยพลัน ปล่อยเตี่ยวฝาหรั่งของอ้ายพัดนั้นร่วงลงปฤฐวี อ้ายพัดเห็นดังนั้นจึ่งรุดตรงเข้าฉวยเตี่ยวของตนขึ้น แลแก้ไขเสื้อกระโปรงนั้นเสียจนพ้นจากเศียรมื้อดาด้วยน้ำใจ  แลเข้าเปนธุระช่วยนางประกอบกิจเก็บภูษาด้วยเล็งแลเปนมั่นเหมาะว่ากิจของนางที่ยังมิแล้ว  อีกเพียงนิดก็จวนเจียนจักแหล่นจักลุล่วง ( หากกิจนั้นยังเหลืออีกนับคณา  อ้ายพัดก็จักนิ่งเฉยเสีย  ด้วยบ่าวผู้นี้มีสันดานไปข้างคร้านในงานบ้านอยู่เปนปรกติ ) มื้อดานางสำเหนียกรู้โดยญาน ว่าอีกมีจิรกาลเกินรอนี้ ย่อมจักบังเกิดความมิชอบมาพากลขึ้นในเคหาแห่งทั้งสองผู้ หากนางมิได้กล่าวอันใดแม้แต่วจี

ฤๅครึ่งวจี…

          ธรรมดาอันเรือนนางแพงแลอ้ายพัด  ตราบทิวาจนลุค่ำ มื้อดานางเฝ้าอยู่แต่ผู้เดียวจนเจนกมล  ด้วยสองผู้นั้นกว่าจักคืนเรือนในแต่ละราตรีก็ดื่นดึกนัก  แลวันใดแม้นบ่มีเหตุเบาหนักให้ต้องจรไปยังสำนักแห่งวิชชานั้นกว่าแต่ละผู้จักลืมเนตรคืนชีวิตเปนนรชาติก็เลยเพลไปโขอยู่  แลทั้งคู่มักจักมีกิจอันมิแจ้งประโยชน์ให้ต้องละจากเรือนอยู่เปนนิจ

เพลานี้ตะวันล่วงคล้อย  มื้อดาให้เพลินเพลิดในกิจจำแนกภูษา ซึ่งนางชุบชีพแลรีดเสียจนเรียบสะอาดงามเข้าคืนสำนักเดิมแห่งมัน อันบ่ใช่กิจที่ลำบากทุเรศซ้อนกลแต่ประการใด…นางเปิดตู้ในคูหาแห่งนางแพงอันมีชุดฝาหรั่งมือสองแขวนอยู่ให้เห็นได้อย่างจะแจ้ง  ด้วยมื้อดาเปนผู้นำมันมาแขวน ณ จุดนั้นด้วยนางเองแต่วันวาน  จึงนางจัดเก็บอาภรณ์แห่งวันใหม่เข้าแขวนแลตั้งซ้อนไว้ในตำแหน่งอันเหมาะควร

นางย่างดำเนินสู่คูหานิทรารมย์แห่งอ้ายพัด  ซึ่งเพลานี้เจ้าคูหาออกกรีฑาออกเหื่อด้วยสหายมิอยู่เรือน  ในหัตถ์นางนั้นมีปวงพัสตราภรณ์สำหรับบุรุษแห่งมันผู้นั้นอันอันซักเสียหอมแล้ว  แลหัตถ์หนึ่งนางถือกำเตี่ยวฝาหรั่งเดนิมแน่นอย่างเต็มหัตถ์เต็มหฤทัยด้วยนางต้มแลซักแลชำระแล้วด้วยตนเองจนอ่องเอี่ยมเปนมั่นเหมาะมิโสโครกหนึบหนับออกกลิ่นคือผ้าเช็ดตีนดุจแรกประสพเมื่อวันก่อน  นางเฟ้นจำแนกจัดเก็บนานาอาภรณ์เข้าคืนยังต่างตู้จนครบถ้วน แลสอดแลพาดวางเตี่ยวเดนิมนั้นบนราวไม้ลดหลั่นจำเพาะสำหรับพาดเตี่ยว แลจากนั้นนางก็ถดหลังออกมาเมื่อสิ้นธุระ…

          “ พี่ดา!  พี่ดา! ”

เปนสุรเสียงแห่งนางแพงที่แผดกล้าสำแดงปารมีลงมาจากชั้นสองแห่งเรือน

          “ ขะ? “

มื้อดาได้สดับจึ่งร้องตอบแลรุดดำเนินกึ่งวิ่งกึงๆ ขึ้นกระไดสู่นางแพงแทบจะทันที  แลบัดนี้นางได้ปะนางแพงยืนพักตร์ขึ้งกอดอุระอยู่ที่นั่นเคียงด้วยอ้ายเบ็นคู่ชิ้น  

มื้อดาใช้เนตรบริสุทธิ์ดุจโปดกมฤคีทอดมองพักตร์ขึ้งแห่งนางแพงด้วยฉงนว่าตัวนางนั้นได้กระทำการกลใดบกพร่องจนเปนเหตุให้นางแพงถือกริ้วออกเคืองถึงเพียงนั้นฤๅ?

ยามนี้มื้อดานางประผงแก่นไม้พื้นเมืองเสียจนขาวเหลืองนวลทั่วพักตร์ 
อีกทั้งสองกรกอดกระหวัดตุ๊กตาผ้าเย็บมือกะเหรี่ยงสไตล์สรรค์เป็นรูปกูปรีฤๅโคไพรที่นางนำติดกายมาแต่บ้านเกิดอันเปนสัญลักษณ์ว่านางได้ล่วงเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์แล้ว แลต้องมามีเหตุให้ลืมเนตรตื่นบรรทมด้วยนางแพงนี้เอง

          “ไม่มีอะไรหรอก เอ่อ…พี่ดาเห็นชุดแส็ก…ชุดที่แพงใส่เมื่อวันก่อนรึเปล่าพี่  ป่านนี้น่าจะซักแล้วนะ  ในห้องแพงหาหาเท่าไหร่ไม่เจอ มันใส่สบายน่ะพี่ดา  แพงว่าจะเอามาใส่นอนซะหน่อย ”

นางแพงแสร้งกล่าวปุจฉาดุจมิมีโทโส  ด้วยเห็นพักตร์มื้อดานั้นซื่อใสแลกังวลในกิจภาระจนอดเอ็นดูมิได้ มื้อดาสดับความนั้นแลเกิดคลางแคลงว่าเหตุอันใดนางแพงจึ่งโกรธาในกิจที่ล่วงไปโดยถูกควรแล้วฉะนั้นด้วยเล่าหนอ ?

          “ อ่อ  ซะและเกะห้าและขะ อยู่นาห้อขะ ”

ซับไตเติ้ล  อ๋อ  ซักแล้วเก็บให้แล้วค่ะ  อยู่ในห้องไงคะ

          “ อ้าว  แล้วทำไมแพงดูห้องแพงไม่เห็นมีเลย …”

นางแพงนิ่ง  แลดำริในกมลว่าอาจเปนด้วยนางมื้อดานี้เผลอสติหลงลืมฤๅมิรู้ความด้วยนางนั้นเล่ามาจากดงจากดอนอันไกลโพ้น หากมิใช่เหตุใหญ่  จึ่งกล่าวแก่นางว่า

          “ เหรอพี่  เออ  งั้นไม่เป็นไร  เดี๋ยวแพงหาดูเองอีกทีแล้วกัน ”

นางแพงกล่าว  อ้ายเบ็นสบเนตรนางแพงอย่างผูกสมัครแลห่วงใย  แลรุนหลังนางแต่ช้าๆ ให้กลับหลังเข้าค้นคุ้ยในคูหาแห่งนางเองอีกคราหนึ่ง

แพงเซ็งมาก  โว้ย!  กะเหรี่ยงเพี้ยนนี่  ก็ดูสิห้องก็เล็กแค่นี้  ถ้าบอกว่าเอาขึ้นมาแล้ว  แล้วดูซิมันจะไปอยู่ไหนได้

          “ เดี๋ยวค่อยๆ ดูไปก็เจอมั้ง ”

เบ็นพูดตอนที่ช่วยแพงเก็บเสื้อที่รื้อออกมาดูเข้าไปในตู้เหมือนตอนก่อนรื้อ

        “ หรือไม่งั้นก็ใส่ตัวอื่นนอนไปก่อนมั้ยแพง ”

เบ็นออกความเห็น

          “ ก็บอกว่ามันใส่สบาย! เบ็นนี่!  แล้วหาของไม่เจอแบบนี้แพงจะนอนหลับได้ยังไงล่ะ! ”

แพงบ่น  พาลเหมือนกับว่าเป็นความผิดของเบ็น

          “  เซ็งอ่ะ  เบ็น  นี่ทำไมแพงจะต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้ด้วยเนี่ย ปิดเทอมยิ่งเบื่อๆอยู่  โอ๊ย! ปวดฉี่ด้วย ”  

แพงเริ่มบ่นรวมฮิตเรื่องรำคาญใจ เบ็นยิ้มแหยๆ ไม่รู้จะทำยังไงให้ดีไปกว่านั้น  เพราะที่ช่วยหาอยู่ก็ยังไม่เจอเหมือนกัน  แพงลุกขึ้นบิดขีเกียจ  แล้วเดินออกจากห้องจะไปเข้าห้องน้ำ 

ตอนที่เดินผ่านห้องพัด  แพงก็เลยเปิดประตูห้องดูไปอย่างงั้นเผื่อๆ  แต่พอเปิดไฟก็ต้องตกใจที่เห็นผ้าสีแดงคุ้นๆ ตา

ชุดแส็กมือสองของเธอที่หาย  มาวางนอนพาดยาวอยู่บนพื้นหน้าราวกางเกงของพัดนี่เอง!